Sandra in gesprek met een BCSS (ballerige, corporale studentenvereniging student)

BCSS: "Hey, heb je misschien een vuurtje voor me?" Ik: "Nee, sorry. Ik rook niet." BCSS: "Oh ben jij d'r zo eentje?" Ik: "Zo eentje?? Waar heb je het in vredesnaam over?" BCSS: "Nou.. het zegt best veel over een meisje als ze niet rookt, toch?" Ik: "Dus jij beweert te zeggen dat je dingen van mij weet omdat ik niet rook?" BCSS: "Ja inderdaad!" Ik: "Oh. Maarre, wist je dan ook dat ik op dit moment ontzettend veel trek heb in van die mini m&m's? Dat ik over drie dagen ongesteld moet worden. Dat mijn string vervelend tussen mijn billen kriebelt. Dat ik stiekem die film van Britney Spears best wel graag wil zien. Dat ik net geweldige seks heb gehad met mijn vriendje. Dat ik jouw kapsel ontzettend fout vind. Dat ik volgend jaar een half jaar in Portugal ga wonen. Dat ik gemiddeld drie keer in de week masturbeer. Dat ik eigenlijk helemaal geen bier lust en dat het alweer een maand geleden is dat ik een boek heb gelezen." BCSS: "Ik vind je een beetje eng." Ik: "Ik vind jou een beetje een sukkel!"

Zeepbellen

Hand in hand hadden ze die middag door de stad gewandeld, de zon scheen en het leek zowaar een mooie dag. De winkels sloten hun deuren, het winkelend publiek vertrok huiswaarts. Ze zaten onder een grote boom achter een café. Een jong verliefd stel, in de bloei van hun liefde; hun leven. Die ochtend, toen hij gewekt werd door spelende kinderen buiten op het plein, voelde hij een sterke drang opkomen om bellen te willen blazen. Van zeepsop, niet zelfgemaakte natuurlijk, want die werkte nooit zo goed als de Officiële. Uit zo’n felgekleurd potje inclusief het lastige spelletje met het balletje en de gaatjes. Hun kinderjaren voorbij, hun puberteit bijna achter de rug. Tegen elkaar geleund bliezen ze de straat vol met gekleurde zeepbellen. Tegenover de boom namen twee mannen luidruchtig afscheid van elkaar, de een liep weg, de ander bleef staan. Hij keek naar de twee jonge mensen onder boom. Hij volgde de dwarrelende zeepbellen en dacht aan zijn jeugd. Hij stapte op het stel af en begon met een verhaal. Hoe mooi hij het vond dit zo te zien. Dat hij in zijn verleden veel LSD gebruikt had, dat hij tijdens zijn ervaringen met drugs mooie dingen had gezien, maar dat dit het overtrof. Dat hij spijt had van zijn fouten, dat hij de drugs afgezworen had maar nog steeds op straat leefde. Hij wilde terug naar die tijd toen alles nog simpel was. Terug naar zijn leven van toen; zijn liefde. Nog voordat hij afscheid nam en het stel een mooie zomer toewenste stelde hij een vraag. Of hij ook een keertje mocht. Met een twinkeling in zijn ogen blies hij en liep weg.

Mijn Stoere en Nieuwe en Gratis en Kleurrijke M&M's Horloge dat ik morgen met Koning-ginne-Dag ga dragen ter verhoging van de feestvreugde!

Koel he? PS: Bent u morgen ook in Amsterdam, en heeft u iemand nodig die u de tijd kan vertellen? Kom gerust naar me toe, ik ben volledig voorbereid!

Sandra's Paper

Ze is niet alleen uitgesproken lief, mooi en grappig maar ook nog eens ontzettend slim! Natuurlijk zat u niet op dit intieme geslijm tussen twee geliefden te wachten, daarom vervolg ik dit stukje op zakelijke toon. Kuch, kuch. Een tijd terug vertelde ze al over de opdracht die ze moest maken voor haar studie en nu izzie eindelijk af! Klaar om door u grondig bestudeerd te worden. Want zo hoort dat met universitaire teksten. Een ruime hoeveelheid vrije tijd is wel een vereiste, ’tis namelijk best een lang stuk. Maar uitprinten en op de wc lezen mag natuurlijk altijd. Ter zake nu! Met gepaste trots presenteer ik u: Sandra’s Paper* De Journalistieke Waarde van Weblogs Kuch, kuch. Was getekend, haar trotse vriendje Ram:o)n. *(spreek uit ‘peeper’)

Semie Live vanuit een nachtelijk internetcafe

Whooohoooo! Klik hier, of hier, of hier voor een door mij zelfgemaakt screensjotje vanuit een echt en heus Internetcafe! Geheel gratis en diervriendelijk! Whoooohoooo, jeaaah, jippie! Enzo. Ja, inderdaad, daar was niet echt veel bijzonders aan. Maar ik probeerde het toch een beetje op een spetterende manier te brengen. Anders had u er misschien helemaal niet op geklikt, en dat zou zonde zijn geweest van al mijn moeite. De oorzaak van het onlogische bezoek aan dit wwwcafe was de bus die mij schematechnisch weer in de steek had gelaten. Een nachtelijk half uurtje vreemdsurfen om het gewacht wat te veraangenamen leek mij de minst vervelende oplossing. Natuurlijk was het gezelliger geweest als ik een half uur langer in het cafe met mijn vriendjes had vertoeft, maar achteraf kijk je altijd een paard in zijn hol (althans, zo zegt mijn vader dat altijd... ik prefereer eigenlijk het woord bips, maar ok). Maar als u het niet erg vind spring ik nu mijn bed in. Het is namelijk te laat en ik ben te moe. Gaap enzo. Ik had u graag uitgebreider willen vertellen over de 2 zwervers die ik vriendelijk afwimpelde met "Nee, sorrie ik ben net zo arm als jij" en de verdwaasde Hindoestaanse Meneer die ik per abuis ook aanzag voor dakloze. Het was zijn kapsel, echt, had ie wel eens mogen kammen. Tijdens het geven van mijn "Nee, sorrie ik ben net zo arm als jij"-blik viel mij zijn dure fotocamera op. Al snel kwam tot de conklusie dat het eigenlijk een fatsoenlijke toeristische meneer was. Een meneer uit het Hindoestaanse buitenland, een Meneer die 's nachts perse een foto van zichzelf wilde maken met Amsterdam op de achtergrond. Dat lukte natuurlijk niet en dus had hij mijn hulp nodig; hij stond er schattig op. Ik wilde u ook vertellen over het cultureel verantwoorde klassieke koncert dat ik vanmiddag nog heb bijgewoond. En dat ik me daar altijd zo rustig en cultureel verantwoord door voel. Over de mobiele telefoon die afging. Ondanks het vriendelijk verzoek van de mevrouw door de speakers. Over de bijdehante fluitist die hier op inspeelde door het belmelodietje te imiteren, en het publiek dat hier weer luid lachend en klappend op reageerde. Over het gezellige picknick fuifje van mij en Jonathan op het Museumplein. Over de zon die schijnenderwijs goed bezig was en mijn aangezicht van een rood kleurtje voorzag. Over Hade, Mijn Beste Lesbische Vriendinnetje, waarmee ik lekker low-budjet heb gerestaureerd in een bekend studenten eet-eetablishement (sorie, spellings controle is stuk!). En over de resterende belevenissen die deze ontspannende, vrolijke, niets-aan-de-hand Lente dag rijk was. Niets van dit alles dus. Later misschien meer. Alle energie die ik nu hiermee bespaar, stop ik straks in het opstaan van deze stoel en neerploffen in mijn zachtuitziende bed. Ja, nu ga ik naar bed. Gaap :)

Weet u wat ik raar vind?

Dat stoere Hip Hop Negers met gemak, en zonder te blozen, tegen elkaar durven te zeggen: “Yo bro! I dig your shit man!” Terwijl ze dan in keurig Nederlands eigenlijk zeggen: “Gegroet broeder! Ik schep je poep man!” Nou, dat vind ik raar.

Weemoedige Shampoo Gevoelens

Met tranen en shampoo gevulde ogen dacht ik gister terug aan mijn jeugd. Hoe heerlijk het toch was om in bad te zitten terwijl moeders het ontspannende haarwaswerk voor mij verrichtte. (Voor de duidelijkheid, dat is hééééééééél laaaaaaaaang geleden. Echt! Echt!) Gewoon samen gezellie kwebbelen over alles wat pubers bezig hield, zonder je zorgen te hoeven maken voor eventuele pijntjes. Met de kindershampoo was het altijd pret. Met kindershampoo had ik altijd lol. Met Kindershampoo kwam ik altijd fris en fruitig onder de douche vandaan. Zonder frustraties of traantjes! Maar de jaren verstreken, mijn moeder had nuttigere klusjes te verrichten, ik kreeg de baard in de keel, en ook mijn shampoo veranderde … AAAAAAAAAAAAAH SHIT FUKKING PAASHAAS!!!! Klonk het gister vanuit mijn rijkelijk gevulde scheldwoordenschat. En nu komt het… Ik snap er geen drol van! Want waarom kon het tóen wel, en nu niet? Waarom maken ze twee versies van eigenlijk hetzelfde produkt? Waarom moeten de zogenaamde volwassenen pijnlijden? Boeten voor hun daden en verkeerd uitgevoerde beweginkjes? Waarom stoppen ze stofjes in de volwassenmensenshampoo die pijn doen in je ogen? Die zitten er in de Kinderversie toch ook niet in? Dat er in volwassenmensen Cola wel prik zit, en in de KinderCola variant niet dat is me wel duidelijk. Boeren is namelijk onbeleefd. Maar toen ik nog een klein Ramonnetje was had ik altijd fris haar hoor! Dus met de effectiviteit van de shampoo was er niets aan de hand! Daar kan het niet aan liggen! Toen ik met een harde stral warm water mijn ogen leeg spoot vroeg ik me dit dus af. Mijn huidige flesje antriroos sjampoo gaat per direct de prullenbak in! Ik stem voor Kindershampoo! At my Service! En mamma? Wilt u dan ook meteen weer mijn haartjes komen wassen? PS: Bent u kapper, kindershampoofabrieksmedewerker, volwassenshampoofabrieksmedewerker, haardeskundige of huisvrouw? En heeft u het verlossende antwoord? Of heeft u tijd om, als mijn eigen moeder er geen zin an heeft, tegen een kleine vergoeding in natura mijn haartjes te komen wassen? Laat van u horen!

Ramon: Och Taal!

Taal o Taal komt toch weder tot mij! Doordrenk mijn lendenen en doorspek mijn creativiteit! Laat mijn spraakwaterval stromen! Prikkel mijn zintuigen en verlangens! Laat mijn vingers razen en mijn toetsenbord schitteren! Laat mij mijn zinnen verzinnen, gedachtes verwoorden en verhalen verhalen! Schmuk mijn Stijl op en laat mij weer genieten van de geneugten des Letters! En Schnell een beetje!

Sandra: Naïef

Op sommige momenten kan ik best naïef zijn. Gisteravond was waarschijnlijk zo’n moment. Het begon ermee dat ik vanuit het zwembad ik door een iets te donker straatje richting mijn tram liep. Tijdens mijn wandeling passeerde ik een meneer die bij en parkeerautomaat stond. Ongemerkt kwam het kleinburgerlijke en provinciale trutje in mij naar boven toen ik heel naïef in het donkere smalle straatje de meneer vriendelijk een goede avond wenste. De meneer lachte terug en vroeg mij of hij mij iets mocht vragen. Heel naïef draaide ik mij om en liep ik naar de meneer toe. Hij vroeg mij tot hoe laat je hier moest betalen voor het parkeren. Heel naïef nam ik de moeite om op het stickertje op de automaat te lezen dat de meneer tot 24.00 uur muntjes in het apparaat moest gooien. (Zo naïef dat ik niet eens bedacht dat die meneer dat waarschijnlijk zelf ook wel had kunnen lezen.) Een stuk minder naïef vroeg de meneer, die ongegeneerd naar mijn borsten stond te staren, of hij mij nog iets mocht zeggen. Wederom naïef antwoordde ik met een volmondig “Ja”. De nu een stuk minder vriendelijke meneer begon te hijgen dat hij mij zo’n lekker ding vond, dat hij me wel beter wilde leren kennen en dat hij me mee uit eten wilde nemen. Nog steeds naïef dacht ik dat als ik de meneer vriendelijk zou bedanken voor zijn oneerbare voorstellen hij mij met rust zou laten en verder zou gaan met zijn parkeerautomaatactiviteiten. Helaas was dat weer te naïef van mij, want de meneer bleek het nodig te vinden mij te escorteren tot aan mijn tram, terwijl hij me overspoelde met zijn seksuele fantasieën met ons tweeën in de hoofdrol. Wat helemaal onredelijk naïef van me bleek te zijn was dat ik verwachtte dat het handjevol mensen dat ook op de tram stond te wachten wel in zou grijpen bij het zien van mijn angstvallige blikken in hun richting. Maar nee…helaas… Waarschijnlijk ben ik nog steeds te naïef voor het leven in de grote stad.

Rompslomp

Dat is pas een stom woord!

Lente in Herfstvermomming

Ik wilde u eerder nog vertellen over mijn vrolijke en vooral zeer gelukkigmakende eerste lente-ervaringen van dit jaar. Helaas was ik toen te lui, en is het er nooit van gekomen. De zon scheen overtuigd en de kleuren waren mooi. Ik was het binnengezit (en dus mijn pc) zat en besloot een wandeling in mijn buurt te maken. Normaal gesproken niet echt een pretje, o.a. door de treurige vormgeving van blokken cement die ze flats noemen, maar die ene keer was het prachtig! Hier langs mijn flat ligt een stukje groen (kunstmatig, dat wel, maar ok) waar een Familie Konijn van het gras en de zon aan het genieten was. Papa Konijn, Mama Konijn en 4 mini-babie-schattige-zoontjes-en-dochtertjes konijntjes. Achgossie! Met een brede glimlach probeerde ik, geheel verdoofd van al dit rustieke natuur geweld, zo dicht mogelijk bij ze in de buurt te komen. Eerst waren ze schrikachtig, maar na een paar minuten gewend aan mijn aanwezigheid. Erg vertederend en schattig, die konijntjes. Totdat een grote, wrede, snode, listige en sinistere meneer met 2 boodschappentassen onze vredigheid bruut kwam verstoren. Zomaar, zomaar liep hij tussen ons door! Ik schrok, maar die konijntjes helemaal! Weg waren ze! Daar ging mijn Intieme Contact met den Natuur! (een stadsjongen als ik is al snel tevreden, maar dat had u al gemerkt) Maar ach, die Schoone Herinnering blijft gekoesterd. En nu? Nu is het nog steeds lente, althans qua kalender, maar de vrolijkheid en mooie kleuren van toen zijn weer vertrokken. Een treurige lente in herfstvermomming. Het regent, geen zon te bekennen, de lucht bezaaid met wolken en het waait. Over een paar minuten pak ik de bus, en onvermijdelijk zal ik dan ook naar buiten moeten. Zal je net zien. Later deze dag download ik nog wat foto’s van lieve konijntjes. Met mijn pc uiteraard. Bah!

Mijn Ouders

Afgelopen weekend bivakeerde ik in mijn ouderlijke huis. Even genieten van de aanwezigheid van mijn moeder, mijn vader, en mijn zuster. Even weg uit Amsterdam, even uit mijn kleine zompige studentenkamertje. Tijdens een gezellig gesprek met mijn ouders liet mijn vader een auditief zeer aanwezige scheet waar mijn moeder hard van in de lach schoot. Het vrijkomende geluid gaf namelijk een grappig effect op de stoel. Zo van: PRRREFFFTT!!! Hilariteit alom. Zo is mijn familie, hard lachen om elkaars scheten. Of juist lekker inconsequent zijn, dat doen we soms ook. Hard lachen om je eigen scheet, maar hard schreeuwen dat de ander rot van binnen is als zij zich ontdoen van hun dwarszittende darmgassen. Dit alles onder het genot van nep-C1000-Huismerk-BrEeZeRS. Ach, wij zijn zo hip. Ik stelde ze ook nog een vraag, een soort van dillema. Stel: Iemand met bovennatuurlijke krachten zou je een aanbod doen... Je moet daarvoor een week lang nogstop poepen, waarna je vervolgens gevrijwaard bent van deze vreselijke activiteit voor de rest van je leven. Een kleine investering dus. Een weekje lang je ziel en zaligheid wegpoepen, om daarna nooit meer te hoeven kreunen, vegen en persen op dat kleine troosteloos makende witte kamertje. Ik nam een slokje van mijn naarperzikachtigsmakendealcoholischeversnapering en zij dachten na... Mijn vader vond het maar niks en mijn moeder eigenlijk ook niet. Hij had er zelfs geen 1000 gulden voor over (in spreektaal hebben we de Euroovergang nog niet gemaakt) in plaats van die week intensieve Arbeit. Hij vond het juist wel fijn, er lekker even tussenuit, lekker even ontspannen. Een soort terugtrekking van het dagelijkse gehaaste leven, een stukje van jezelf achter laten en tot jezelf komen. Mijn moeder zou ook niet op het magische aanbod ingaan. Ze vertelde me dat ze de poepdaad zelfs minder vervelend vond dan het staan onder de douche! Ja! En ze vroeg me of je dan ook niet meer hoefde te eten, aangezien je ook niet meer hoeft te poepen. Kijk, zo is mijn familie, serieus ingaan op de meest vreselijk debiele en banale vragen die je (je) maar (voor) kan stellen! Geweldig!

Flauw

Ik zou graag mijn oprechte excuses aan willen bieden voor onderstaande stukjes. Ha, tuurlijk! :-Þ

Romantische Snackbarmedewerker tegen zijn geliefde

'Zeg schat... Ik vind jou speciaal.' 'Hihi, echt waar? Wat lief!' 'Ja, echt waar. Speciaal met curry en uitjes.' *romantische vioolmuziek zwelt aan & de kroketjes vallen in het frituurvet*

Romantische Houthakker tegen zijn geliefde

'Zeg schat... Ik hout van jou.'

Romantische Rolstoelfabrikant tegen zijn geliefde

'Zeg schat... Ik zie jou wel zitten.'

Het Slechte Mensch in Ramon

Voorwoord: Dit stukje weblog is nogal fragmentarisch van aard. Om een duidelijke scheiding aan te geven tussen de verschillende stukjes zal ik het geheel afwisselen met flitsende niet auditieve doch niet minder aanwezige jingles. Zo. *** ZJOOOEEEEEEWWFFF KEDOEKDOEK*** In de categorie: "Zichzelf heel, heel, heel erg Misdragen" heb ik me afgelopen zaterdagavond vreselijk laten gaan. Maar ik kon er echt niets aan doen, een duister stukje van mijn psyche (waarschijnlijk het Chinese gedeelte) zei dat het goed was! In bijzijn van een stel intieme vrienden heb ik me namelijk overgegeven aan de debiele kunsten der Karaoke. En er was zelfs geen alcohol in het spel! Ik heb meegeblerd met Henk Wijngaard ("Vlam in de pijp"), George Baker ("Una Paloma Blanca") en last but least de Deurzakkers ("s Nachts na 2en"). Ik schaam me diep en heb er een schorre stem aan over gehouden. *** FLEEEEEEEEEEEEETSSSJJJJJ *** Tijdens een onredelijk chagerijnige bui werd ik een keer op onredelijke manier aangesproken door een zwerver. Het waaide hard en een wolk stond op het punt een onredelijke hoeveelheid regen neer te laten storten, allemaal factoren die ook niet meehielpen. De geestelijk verdwaalde Meneer vroeg op onredelijke wijze om geld. Normaal gesproken bedank ik zulke mensen altijd vriendelijk, (verkeerd gezegd, maar u snapt em hoop ik) maar die ene keer werd het me net iets teveel. Ik keek hem nors aan en snauwde hem toe dat ie maar es een baan moest gaan zoeken. Dat ik ook bijna geen geld had, en dat ik mijn laatste Eurootjes zeker niet met hem zou gaan delen! Later had ik er spijt van dat ik me zo liet gaan. Ik heb dan misschien ook geen geld, maar ik ben niet verslaafd aan harddrugs. En ik word niet uitgekotst door deze maatschappij. Treurig eigenlijk. *** KLABAAAAAAF KEDENKBAAAAAAANG *** Een tijd terug beschreef ik de doldwaze & jolijte spacekeek avonturen die Sandra en ik beleefd hadden. Dit is niet onopgemerkt gebleven door Google en sindsdien heb ik semi-intensief meelcontact met een 13 jarige jongeman die zeer geintereseerd is de wondere wereld van softdrugs. Hij gaat de 24e deze maand een fuifje geven waarbij hij van plan is, ter vergroting van de feestvreugde, een spacekeek te vervaardigen. En uiteindelijk nog te nuttigen ook! Jawel! Na een paar keer heen en weer gemeeld te hebben besefte ik me dat hij minderjarig is, en het gebruik van softdrugs misschien niet echt heel erg verstandig is... *** TJOEFTJOEFFFFFPAATS! *** Het is een goed iets voor een mens om een hobbie te hebben. Mijn vader vond dat ook en heeft er 1 gevonden. Hij danst namelijk in lijntjes en houdt van countrymuziek. Om me te verdiepen in zijn linedance verslaving heb ik me op een troosteloze zondagmiddag ook eens aan zo'n onnavolgbaar danspasje gewaagd. Ik leerde het snel en had er zelfs een beetje schik in! Ik hoop echter wel dat het ware talent dat mijn vader bezit genetisch niet terug te vinden is in mijn DNA structuur. Die lederen laarzen, de retro hoeden, het banjogejengel (grappig woord!) en rode sjaaltjes vind ik vreselijk! *** PLOP *** Ziet u nu wel, ik ben echt niet de ideale schoonzoon! Ha!

Oja: We zijn weer terug!

J PS: Bedankt voor al uw reacties!

Lifeloggen roels!

Tijdens het onhandig klungelen met het synthetische stukje stof dat mijn keel dichtkneep bekeek ik mezelf in de weerspiegeling van het glas. Hij was even naar de wc gegaan voor een snelle lichaamsvochtlozing en ik stond met die helm te pielen. Naief en zeer mannelijk vroeg ik em of dat plastikke beschermapparaat op mijn hoofd echt een vereiste was. Dit aangezien het mijn kapsel danig in de war zou brengen en ik me met een helm op altijd als een kneuzig waterhoofdpatientje voel. Nog 14 minuten voordat de trein van 7 minuten voor half 2 vanaf het Haagse Hollandse spoor voor een nachtelijke rit naar Amsterdam zou vertrekken. Haast was een vereiste, en natuurlijk zouden we het halen, makkie. Niet halen betekende namelijk een uur wachten op de volgende trein en wel halen rond 4 uur in mijn bed liggen (ook onchristelijk, maar altijd nog beter dan 5 uur). We gingen dus voor de wel-halen-variant. Natuurlijk. Makkie (2e keer). Als een geroutineerde Bassie Imitator nam ik plaats op het passagierszitje achter op zijn stoere broembroemding. Alles liep gesmeerd. Het uitrijden van het straatje was voor mietjes, ik zat nog steeds achterop. Maar toen Adriaan op de langgestrektere stukken motortechnisch pas echt flink van jetje ging werd het toch wel een stuk spannender. De adrenaline gierde met emmers door mijn lijf en met veel moeite wist ik me met mijn in handschoenen gehulde knuistjes zo goed mogelijk vast te houden aan het gripdingetje achter me. Allememaggies wat ging dat hard zeg! Eigenlijk, en dit vertel ik alleen aan u, in vertrouwen dus, gepaste omgang van uw kant met dit persoonlijke feit wordt zeer gewaardeerd, eigenlijk... Eigenlijk vond ik het best wel eng. Maar dan wel eng in de 8-baaneng categorie he; er is natuurlijk altijd wel een bepaald risico aan verbonden (er hoeft namelijk maar 1 niet-bobbende-AA-er (Alcoholische Automobilist) via onverwachte kant jouw richting op te sjeezen) maar Echt Echt Echt Gevaarlijk is het niet. Anders zou het wel verboden zijn. Hield ik me voor. Met een ongezond snelle hartslag doorstond ik de rit. Wat een geweld, wat een genot! Mijn eerste keer op een motor! De wind waaide onder de kap van de helm mijn gezicht in en het snot liep hierdoor mijn neus uit. Ik genoot van de kick. Ik dacht aan mijn lieve doch, tijdens de jongere jaren van mijn jeugd (hoor hem praten), immer bezorgde moeder. Ze zou waarschijnlijk een beroerte krijgen van haar zoon op deze snelheidsrecordbrekendemotor. Mijn vader daarentegen vind het stoer. Ik dacht aan het vredelievende, serene en cultureelverantwoorde klassieke concert dat ik die middag bezocht. Ik dacht aan het internet en de interessante mensen die ik via het www (en dit log) ontmoet heb. Ik dacht aan de 38e verjaring van Ton en het daarbijbehorende fuifje dat Sandra ik bezochten. Ik dacht aan de kleurovereenkomsten tussen zijn site en zijn woning (jaren '70 groen & geel in behang en html-vorm). Ik dacht aan de krielaardappeltjes, het stukje vlees en de boontjes die ik at in het studentenhuis van de "ADHDende" motorbestuurder. Ik dacht aan onze nachtwandeling over het Scheveningse strand en de gesprekken over meditatie, metalmuziek, anaaldildo's en harddrugs. Ik dacht aan de kunstzinnige piemelfoto die we maakten*. En dat er weinig recente foto's van mij zijn waar ik niet als een debiel op sta. Ik dacht aan mijn weblogdipje en mijn "Af & Toe Voorkomende & Algemene Levensdipjes". Ik dacht aan mijn schizofrene geflirt met Het Banale en Het Dramatische. En vooral dat ik eens niet zo moest zeiken. Ja vooral dat. Ik dacht aan de dingen die goed gingen en me gelukkig maakten; ik dacht vooral aan haar. ZIE JE NOU WEL! MAKKIE! IK HAALDE MIJN TREIN! JOECHOEE! In Amsterdam aangekomen merkte ik dat ik minder geluk had met het aansluitende vervoer richting mijn kamertje. Het was iets voor half 4 en ik had net de laatste nachtbus gemist. De volgende vertrok pas anderhalf uur later en geld voor een taxi had ik niet. Zo lang des nachts & in de kou op een bus wachten zuigt mega bips en dus liep ik het nachtelijke Amsterdamse centrum in. Vast beraden een criminele daad te begaan! Fietsen naar huis zal ik! Ik had medelijden met de vorige eigenaar van het rijwiel maar vooral met de drugsverslaafde Meneer die hem gestolen had en aan mij doorverkocht voor 10 Euro. De wetenschap dat 1 van zijn collega's deze fiets binnen afzienbare tijd ook van mij terug zou stelen suste mijn geweten. (Onterecht natuurlijk, dat zegt de moraalridder in mij / terecht natuurlijk, dat zegt de arme en realistische student). Na mijn gehaaste fietstocht (ik ging vergeefs voor de 2e snelheidskick) lag ik in bed en kwam tot de konklusie dat ik een zeer geslaagde dag achter de rug had. En dat lifeloggen roels natuurlijk! Deze dag, Mark, Jonathan, Ton, Sandra en Mamma bedankt! * De Kunstzinnige en 18+ Piemelfoto kunt u hier bewonderen (koppieraaijts van Mark).

Soms

Soms ben ik de enige die hard lachend in een kwijlelepsie ligt om mijn grappen. Soms doen ze met me mee. Soms vloek ik me helemaal suf en ben ik onredelijk driftig. Soms voel ik me raar aangekeken, en vraag ik me af of ik er raar uit zie. Soms verlang ik naar rust en stilte. Soms zou ik graag onzichtbaar willen zijn om de hele dag naar blote vrouwen te kunnen kijken. Soms ben ik bitter en ernstig. Soms ben ik puberaal en kinderachtig. Soms verdrink ik in verdriet en zelfmedelijden. Soms kan ik over niets anders praten dan poep, plas en sex. Soms voel ik me kwetsbaar en onzeker. Soms eet ik gezond. Soms ben ik jaloers op anderen en hun leven. Soms praat ik te veel en eis ik alle aandacht. Soms ga ik op tijd naar bed. Soms denk ik hét allemaal door te hebben, hét allemaal te weten. Soms begrijpt niemand me. Soms ben ik (on)terrecht zelfverzekerd. Soms is iedereen mijn vriend. Soms haat ik de mensen. Soms rijd ik zwart in de tram en metro. Soms draai ik liedjes van Andre Hazes. Soms schaam ik me daarvoor. Soms poep ik 2 dagen niet. Soms ben ik zeer inconsequent. Soms ben ik het zat om de clown uit te hangen. En soms niet :)

Sandra: Ik haat voetbal!

(Waarschuwing hieronder volgt een heel ongenuanceerd stukje tekst van ondergetekende.) Ik lees niet over voetbal. (de sportpagina van de krant gebruik ik om mijn voeten op te leggen in de trein) Ik kijk niet naar voetbal. (ik zap steevast als het sportjournaal begint) Ik praat niet over voetbal (ik wil niet eens weten wat 'buitenspel' is) En het hele WK of EK kan me gestolen worden, tezamen met al die mongolen in rood-wit-blauw-oranje outfits. Zo! Daar! Gisteren liep ik al enigszins geïrriteerd op het centraal station in Amsterdam. Ik had geld nodig, en voor de pinautomaat zou natuurlijk weer een onmogelijke rij toeristen staan die allemaal voor het eerst in hun leven geld gaan pinnen (of ze doen net alsof, alleen maar om mij dwars te zitten!). Maar tot mijn grote verbazing stond er maar een handjevol mensen te wachten. Niets vermoedend sloot ik aan ik aan in een rij met mannen die opvallenderwijs allemaal hetzelfde rood-witte shirtje droegen. "Wat schattig!" Dacht ik nog, totdat mijn overpeinzingen wreed verstoord werd door een Neanderthaler versie van het kerstriedeltje "Daar hoorden zij engelen zingen". Voor ik het wist galmde er een oorverdovend "Ajax! Ajax!" door het station. De mannen, die naar mijn mening een aantal chromosomen tekort kwamen, begonnen als een stel gedrogeerde chimpansees op en neer te springen en met hun voeten tegen van alles aan te schoppen. Schichtig zette ik een paar stappen achteruit, maar in mijn vluchtpoging botste ik op tegen een andere rood-wit gekostumeerde grotbewoner. Met een schuchter "neemt u mij niet kwalijk" dacht ik van deze kaalhoofdige aapmens verlost te zijn, maar ik kon mij net niet snel genoeg uit de voeten maken om het door de waarschijnlijk analfabete en autistische voetbalsupporter uitgekraamde "Joden!" niet meer op te vangen. Bij deze wil ik bovenstaande verklaring nu even aanpassen: Sandra haat voetbal, maar heeft nog een veel grotere hekel aan voetbalsupporters! Was getekend, Sandra Bouwmeester

Ramon's zusje Djenna over het Westlifeconcert: Westlife maar BSB zijn toch beter

Jaaaaaaaaaaaaaa ik ging naar westlife!!!!!!joepie!!Het was echt heeel leuk!!!!!Het was op 1 april dus dat was tweede paasdag!en de eerste paasdag was ik al onderweg naar het concert ja ik ging bij mijn oom slapen die woont naast de ahoy!!!dat was zo handig!!Ik was daar zondag middag aangekomen,en toen ben ik even naar ahoy gelopen om te kijken gewoon voor de gein,en toen stond er dat je niet voor 14.00 op het terein mocht komen maar aj wie luisterd daar nou naar?niemand toch!?ja behalve de mensen die niet persee vooraan willen staan!maar ik wou dat wle dus wij gingen weer terug en gingen op de 1e paasdag even lekker ergens eten bij uuhhm hoe heet het ook weer??Kentuky fried chicken!(schrijf je dat zo?)Wij daar lekker getgeten ik mijn vriendin ilse en mijn tante en oom het was best lekker we waren dus klaar en gingen dus terug naar het huis van mijn oom!nog even wat tv gekeken en wat gepraat!(over westife natuurlijk)En toen moesten wij gaan slapen!Dat was ongeveer rond een uur of 1,en we moesten er om 10 uur weer uit ach je wat maakt het eigenlijk uit dachten wij.We gingen even de tweede paasdag vieren met lekkere broodjes en gingen op naar ahoy om te kijken of het druk was en ja hoor het was best druk en ikw ou er al heen maar ilse niet dus ik helemaal zeuren en ja dat kan ik goed ja dus uiteindelijk gingen we onze tas halen en gingen we er heen!!En toen zaten alle mensen opeens helemaal vooraan!!oops dat was niet de bedoeling maar we hoorden dus later dat er een bus langs reed met galzen waar ej niet dor heen kan kijken,iedereen daar op af rennen endus ging iedereen toen vooran zitten en toen waren wij dus te laat!!Dat dachten we maar we zijn tussen alle mensen in gaan zitten en naar mate we er steeds langer zaten werd het steeds drukker achter ons!Maar om twee uur gingen pas de eerste hekken open op het terrein!en dna gaat iedereen duwen natuurlijk dus en ja daar stond ik tussen met mijn korte lichaam en warm dat ik het had pfff dus ik ehb zo gestaan van 3 tot half 7 helemaal klem tussen al die mensen!dat was echt niet leuk hoor!daar word je echt niet blij vanen ja hoor om half 6 viel mijn vriendin bijna flauw dan ben je ok niet blij maar zij mocht dus over het hek heen klimmen en dus was ik ook wel weer blij!en TOEN om half 7 gingen de hekken open joepie!!ik heb nog nooit zo hard gerend en ja hoor ik weer helemaal in panmiek natuurlijk en toen was ik in ahoy toen ging het goed en kreeg ej klaartjes enzo en toen ben ik nog harder gaan rennen en toen zag ik het podium en er was nog bijna helemaal niemand zo dan ben je blij!!!!!ooo ik ston helemaal vooraan!!aaaaaahhhhhhhhh ik helemaal gillen en mijn vriendin ook ik heb geloof ik wle honderd keer gezegt oo we staan zo dichtbij ooooo echt leuk en dan helemaal gillend!!!HAaaaaaa lache ik was zo blij!!Eerst kwam k-otic dat was niet zo heel leuk want iedereen kwam natuurlijk voor westlife!|Om half 9 kwam westlife echt ze kwamen heel leuk op!!vanuit een bol die ging zweven en daar kwamen hun weer uit!en ze vielen in het podium en zo!!o echt het was zo gaaf!!ik kan eigenlijk heel moeilijk beschriven hoe het was o,ja ik heb een heleboel foto's gemaakt van ze echt want ze waren heel dichtbij!!En ja heel veel van nicky!!en SHANE!!en ik had ook nog een bord en daar stond nicky op en die hebben we naar zijn kop toen gefrisbied!!!(ik schrijf fout he??)hij moest er voor bukken hahaahahah we haddne wel zijn aandacht toch best slim he!??!En toen werd mijn vriendin weer eng en moesten we naar achteren!!!en Toen liep ik tegen een jonmgen aan en dat was ERWIN!!!En dien kon ik en toen zag ik mark en toen zag ik ramon en snadra ook nog dus zijn we daar bij blijven staan en toen ging het goed met mijn vriendin en heb markj voor mij mijn laatste foto's gemaakt!!!En ik hoop dat ze heel erg goed zijn gelukt dan kunnen jullie hem ook zien dan zet ramon hem op deze leuke site!!!En ik mog toen we bij ramon en sandra staan bij mijn vriendin op haar rug en kon ik het heel goed zien!!!!En bij ramon mocht ik ook maar dat gingen we proberen en toen vielen we allebei bijna op de grond hahaahhiihihihi!!En rond 11 was het afgelopen en de afsluiter was mijn lievelings nummer WHEN YOUR LOOKING LIKE THAT!!!!!dat vind ik echt een gaaf nummer maar toch nu ik erover nadenk he??????......................vind ik THE BACKSTREET BOYS toch beter!!gek he?Nou dit was mijn verhaaltje en tot ziens iedereen bye bye swaai swaai!!

Mijn 2e Paasdag

Het is veel te mooi weer om op deze wonderschone & vrije 2e Paasdag binnen te gaan zitten. Daarom heb ik besloten me voor het eerst eens echt te gaan verdiepen in de hobby van mijn moeder. Ik moet dit stukje dus ook kort houden, ze wachten op nu namelijk op me. We stappen straks gedrie op de fiets om na een noeste & intensieve fietstocht op visite te gaan bij het paard van mijn moeder. Allergisch voor dieren (alles met haren) als ik ben, neem ik toch de gedurfde stap! Familiair van me he? Als ik het paart beu ben, of als mijn lichaam zich toch te veel blijkt te verzetten (hatsjoe enzo) zal ik in het gras gaan zitten om me te richten op de Nederlandse Literatuuw. Ik ben namelijk bezig met De Avonden van Gerard Reve. Kijk, dat staat pas sjiek! Als ik Meneer Reves cultureel verantwoorde gezwam zat ben zal ik met mijn abominabele hoeveelheid overgebleven belminuutjes van vorig maand telefoontechnisch een aantal vriendjes lastig gaan vallen. Later deze dag zal ik met mijn 4 Goeje Stoere & Mannelijke Vrienden inclusief mijn eigen vriendinnetje naar Rotterdam gaan. Daar zullen we tussen de tienduizenden minderjarige oestrogeen fabriekjes de zang & showkunsten van de populaiwe boyband Westlife aanschouwen. Wordt wel lachen, dunkt mij. Heb ik u daar lifeloggenderwijs ook weer van op de hoogte gehouden. Oja, en tis ook nog 1 april. FIJN PAASEI!